Steve Harris

Stephen Percy Harris (ur. 12 marca 1956) – angielski muzyk rockowy, gitarzysta basowy, założyciel heavy metalowego zespołu Iron Maiden. Uważany za jednego z największych oraz najbardziej wpływowych basistów, kompozytorów i liderów zespołu muzycznego w historii ciężkiego rocka. S. Harris pochodzi z Leytonstone we wschodnim Londynie. Od najmłodszych lat interesował się piłką nożną. Sam jest zagorzałym kibicem West Ham United F.C., w przeciwieństwie do swojego ojca i dziadka, którzy kibicowali drużynie Leyton Orient F.C. Sam pragnął zostać piłkarzem, jednak pojawiła się w jego życiu muzyka, która zajęła pierwsze miejsce. Na początku chciał zostać perkusistą, lecz m.in. braku miejsca w mieszkaniu zdecydował się na instrument z nią współpracujący. W wieku 17 lat kupił za 40 funtów kopię gitary basowej Fendera. W 1972 r. Harris założył ze szkolnym kolegą, gitarzystą Dave'em Smithem, zespół pod nazwą Influence. W skład tej formacji wchodzili Paul Sears (perkusja), Tim Wotsit (gitara rytmiczna) i Bob Verschoyle (śpiew). Jedyny koncert grupy odbył się w ramach miejscowego konkursu młodych talentów w Poplar. Zespół wykonał trzy utwory i zajął 2. miejsce. Po konkursie zmienił nazwę na Gypsy's Kiss. W 1973 Harris opuścił grupę. Powodem była rozbieżność aspiracji basisty z umiejętnościami muzycznymi reszty zespołu. Kolejnym doświadczeniem muzycznym Harrisa była gra w latach 1974–1975 w zespole Smiler. Członkami grupy byli poza młodym basistą także gitarzyści Mick Clee i Tony Clee oraz wokalista Dennis Wilcock i perkusista Doug Sampson (obaj w późniejszych latach przez chwile grali w Iron Maiden). Steve Harris jako założyciel i lider zespołu Iron Maiden, gra do dzisiaj (stażem dorównuje mu jedynie Dave Murray, który po raz pierwszy dołączył do zespołu w 1976). Należy również dodać, iż basista jest autorem bądź współautorem znacznej większości tekstów oraz kompozycji. Iron Maiden są uważani za jeden z największych i najbardziej wpływowych zespołów nurtu heavy metal w historii. Jako pionierzy stylu NWOBHM uważani są obecnie za ikonę muzyki rockowej i metalowej, a ich wizerunek oraz brzmienie zainspirowało literalnie tysiące wykonawców reprezentujących różnorakie odłamy heavy metalu oraz rocka w ostatnich 40 latach profesjonalnej aktywności estradowej Brytyjczyków. MTV uznała ich za czwarty pod względem istotności dla rozwoju ciężkiego rocka zespół w historii, zaś w 2005 roku zostali włączeni do „Rockwalk Of Fame” w Kalifornii. Liczba wydawnictw i przedsięwzięć zrealizowanych w hołdzie dla brytyjskiej formacji, można szacować w setkach, co więcej - reinterpretacje dokonań formacji składają się na niezwykle szeroki wachlarz wariantów stylistycznych, jak: metal, rock, soul, pop, klasyka, muzyka symfoniczna, alternatywna, elektro, techno, industrial, hip - hop, rap, reggae, ska, chorały, pastisze, muzyka fortepianowa, smyczkowa czy wykonania akustyczne z zastosowaniem szerokiego spektrum instrumentów klasycznych. Podobnie jak muzyka, niezwykle wpływowymi okazały się image oraz towarzysząca mu estetyka, stworzona w latach 80. XX w. przez Dereka Riggsa oraz charakterystyczna czcionka (Metal Lord) znana z logo grupy. Na potrzeby promocyjne sięgnął po nią David Bowie podczas kampanii reklamowej jednej ze swoich tras koncertowych. Iron Maiden są uznawani za brytyjską instytucję, jeden z największych zespołów koncertowych w historii, ponadczasową markę. Grupa niezmiennie pozostaje wierna wypracowanej przez lata stylistyce muzycznej oraz konwencji estetycznej, unikając dyskusyjnych kompromisów, zdradzających tendencje do koniunkturalizmu i komercjalizacji, korelujących ze zmieniającymi się trendami. Dla milionów odbiorców zespół pozostaje synonimem terminu „heavy metal”. Muzycy wielokrotnie dali się poznać jako przeciwnicy establishmentu – zwłaszcza w kontekście wpływu przedstawicieli opiniotwórczych instytucji show-biznesu na kwestię wolności wypowiedzi i niezależności artystycznej. Postawę grupy wobec korporacyjnego lobby przemysłu muzycznego wymownie obrazuje wypowiedź Bruce'a Dickinsona, w której nazwał on decydentów "Rock and Roll Hall of Fame": Bandą pieprzonych, świętoszkowatych Amerykanów, którzy nie wiedzieli co to rock, dopokąd ten nie uderzył ich prosto w twarz. Grupa poprzez odmowę uczestnictwa w tzw. branżowych imprezach, wielokrotnie bojkotowała etos świata celebrytów popkultury, ostentacyjnie eksponując własną niezależność i niechęć wobec medialnie budowanej, sztucznie eskalowanej popularności. W plebiscycie związanym z obchodami „Diamentowego Jubileuszu Panowania Królowej Brytyjskiej” album The Number Of The Beast (1982) został uznany za najlepszy krążek brytyjski. Płyty nagrane przez zespół w tzw. okresie klasycznym (1980 - 1988) zalicza się w poczet najwybitniejszych osiągnięć w historii ciężkiego rocka. Iron Maiden wprowadzili do heavy metalu elementy znane z dokonań kultury wyższego rzędu (historiografia, kinematografia, literatura czy filozofia) oraz wzbogacili ten dość hermetyczny subgatunek rocka o szereg elementów progresywnych, epickich czy nawet lirycznych. Uczynili z metalu sztukę, którą warto docenić. Zdaniem wybitnych specjalistów oraz uznanych na całym świecie dziennikarzy muzycznych, autorów licznych biografii i opracowań z dziedziny szeroko pojętego rocka, jak Joe Shooman, Neil Daniels, Malcolm Dome, Eddie Trunk, Mick Wall, Garry Bushell, Chris Welch, Masa Itoh czy Dom Lawson, Iron Maiden będąc pionierami swoich czasów wraz z innymi, znaczącymi formacjami brytyjskimi Black Sabbath, Judas Priest, Motörhead oraz wzorującymi się na szkole "NWOBHM", amerykańskimi grupami Metallica i Slayer, w najszerszym wymiarze wpłynęli na zdefiniowanie i wieloletni rozwój zjawiska określanego terminem 'heavy metal'. Ich sukcesy komercyjne znacząco motywowały do działania literalnie tysiące wykonawców na całym świecie. Zaznacza się, iż wpływ grupy na kształtowanie się gatunku oraz ekstrapolowanie metalowego, kontrowersyjnego wizerunku, a przede wszystkim bezkompromisowej twórczości do świadomości powszechnego odbiorcy, jest obecnie trudny do przecenienia.