Lyudmila Ulitskaya

Ludmiła Jewgieniewna Ulicka (ros. Людмила Евгеньевна Улицкая; ur. 21 lutego 1943 w Dawlekanowie, Baszkirska ASRR) – rosyjska pisarka i scenarzystka, mistrzyni „prozy niuansów”; działaczka społeczna, założycielka Ligi wyborców. Jej książki przełożono na 25 obcych języków. Laureatka nagród: Prix Médicis w 1994, Rosyjska Nagroda Bookera w 2001, Wielka Księga w 2007 i Grinzane Cavour Prize w 2008. Urodziła się w Baszkirii, dokąd jej rodzina została ewakuowana podczas wojny. Matka Marianna Ginzburg (1918—1971) była pracownicą naukową instytutu pediatrii. Ojciec Jewgienij Ulicki, inżynier, doktor nauk technicznych, zajmował się pracą naukową w dziedzinie technologii rolnictwa, jest autorem licznych patentów. Po wojnie rodzina wróciła do Moskwy. W młodości nie zajmowała się twórczością literacką; ukończyła studia na wydziale biologii Uniwersytetu Moskiewskiego, następnie dwa lata przepracowała w Instytucie genetyki Akademii Nauk ZSRR, skąd w 1970 roku została zwolniona za przedruk egzemplarzy podziemnego wydawnictwa. W 9 lat później rozpoczęła pracę w charakterze literackiego asystenta głównego reżysera w żydowskim muzycznym Teatrze kameralnym. W tym okresie tworzyła eseje i felietony, sztuki dla dzieci, sztuki dla teatru lalek, inscenizacje radiowe, recenzje oraz zajmowała się przekładem wierszy z języka mongolskiego. W końcu lat 80. XX wieku Ulicka zaczęła publikować swoje opowiadania w czasopismach, lecz sławę przyniosły jej dopiero filmy nakręcone według jej scenariusza: w 1990 roku Siostrzyczki Liberti (Сестрички Либерти) i Kobieta dla wszystkich (Женщина для всех) w 1991. W 1992 roku miesięcznik Nowy Świat opublikował powieść Sonieczka (Сонечка), która w 1994 roku we Francji została uznana za najlepszą książkę zagraniczną i która przyniosła pisarce prestiżową francuską nagrodę Prix Médicis. Z powodu sytuacji w Rosji pierwsze książki Ulickiej wyszły za granicą, co ułatwiło pisarce zdobycie sławy poza Rosją: jej książi zostały przełożone na 17 języków i wydane w krajach Europy, SZA i WNP. Za wydaną w 2001 roku powieść ''Przypadek doktora Kukockiego'' (Казус Кукоцкого) pisarka uhonorowana została, jako pierwsza kobieta, Nagrodą Bookera. Książka została również zekranizowana. Powieść Szczerze oddany Szurik (Искренне ваш Шурик) stała się, obok książek Akunina i Doncowej, jedną z najbardziej czytanych w 2004 roku. Ludmiła Ulicka jest członkiem rady moskiewskiego dobroczynnego funduszu pomocy hospicjom „Wiara”. W roku 2007 pisarka założyła Fundusz Ludmiły Ulickiej wspierania humanitarnych inicjatyw. W ramach jednego z projektów funduszu, o nazwie Dobre książki, Ulicka wybiera książki wydawane w Rosji i wysyła je do bibliotek. Jest autorką projektu Inny, inni, o innych (Другой, другие, о других), realizowanego w latach 2007-2010, którego celem było ukazanie różnorodności kultur i zaszczepienie w dzieciach i młodzieży idei tolerancji. W ramach projektu wydano kilkanaście książek, poświęconych rodzinie, różnym zawodom i religiom.