Michel Piccoli

Michel Piccoli, właśc. Jacques Daniel Michel Piccoli (ur. 27 grudnia 1925 w Paryżu, zm. 12 maja 2020 w Saint-Philbert-sur-Risle) – francuski aktor filmowy, producent filmowy, reżyser i scenarzysta. Wystąpił w ponad 150 filmach. W ciągu całej swojej kariery był cztery razy nominowany do Cezara dla najlepszego aktora. Urodził się w Paryżu jako syn włoskich imigrantów – Marcelle Zoë (Expert-Bezançon; 1892–1990), francuskiej pianistki, i Constantina Charlesa Henriego Piccoliego, skrzypka pochodzącego z Ticino. Aktorstwa uczył się pod kierunkiem Andrée Bauer-Théraud, a następnie w Cours d'art dramatique René-Simon. W kinie zadebiutował mając 19 lat w małej roli wieśniaka tańczącego na przyjęciu w filmie kryminalnym Christian-Jaque’a Czary (Sortilèges, 1945) na podstawie scenariusza Jacquesa Préverta z Madeleine Robinson. W 1949 wystąpił w dramacie Przedświt (Le Point du jour) jako Georges Gohelle i ekranizacji powieści Gastona Lerouxa Zapach kobiety w czerni (Le Parfum de la dame en noir) jako Lebel. W 1952 trafił do paryskiego teatru Babylone w przedstawieniu Luigiego Pirandella Strzeż się Giacomino (Méfie-toi, Giacomino), a później związał się z teatrem Jeana-Louisa Barraulta i Renaud-Barrault. Przez kolejne lata grał w filmie zazwyczaj role drugoplanowe, w tym jako oficer w komediodramacie kostiumowym René Claira Wielkie manewry (Les grandes manoeuvres, 1955) z Michèle Morgan, jako ojciec Lizardi w dramacie przygodowym Luisa Buñuela Śmierć w ogrodzie (La Mort en ce jardin, 1956) z Simone Signoret czy jako Nuttheccio w filmie kryminalnym Jean-Pierre Melville’a Szpicel (Le doulos, 1962) u boku Jeana-Paula Belmondo. Jego pierwszą główną rolą była postać pisarza Paula Javala w melodramacie Jeana-Luca Godarda Pogarda (Le mépris, 1963) z Brigitte Bardot. Kolejne, równie interesujące propozycje, to główne role w głośnych obrazach Luisa Buñuela; jako Pan Monteil w kryminale Dziennik panny służącej (Le journal d'une femme de chambre, 1964) z Jeanne Moreau i jako minister w czarnej komedii Dyskretny urok burżuazji (Le charme discret de la bourgeoisie, 1972) u boku Fernanda Reya. W dreszczowcu Alfreda Hitchcocka Topaz (1969), na motywach powieści Leona Urisa, wcielił się w postać radzieckiego szpiega Jacquesa Granville. W filmach Claude’a Sauteta grywał z Romy Schneider – jako Pierre Bérard w dramacie Okruchy życia (Les choses de la vie, 1970), jako tytułowy paryski detektyw Max, niezależny finansowo i sfrustrowany gangami, których nie jest w stanie złapać w dramacie Max i ferajna (Max et les ferrailleurs, 1970) i jako Simon Léotard w komediodramacie Mado (1976). W głośnym filmie Marco Ferreriego Wielkie żarcie (La Grande bouffe, 1973), u boku Marcella Mastroianniego, zagrał postać Michela. Obraz ten, w roku premiery, został uznany za szokujący i prowokacyjny, a na 26. MFF w Cannes – „jednym z największych skandali”. Ponownie spotkał się na planie filmowym z Romy Schneider w komediodramacie Nieznajoma z Sans-Souci (La Passante du Sans-Souci, 1982), gdzie jako Max Baumstein zabija ambasadora Paragwaju, bo rozpoznał w nim byłego nazistę.