Charles Durning

Charles Edward Durning (ur. 28 lutego 1923 w Highland Falls, w stanie Nowy Jork, zm. 24 grudnia 2012 w Nowym Jorku) – amerykański aktor filmowy, znany z licznych charakterystycznych ról drugoplanowych. Dwukrotnie nominowany do Oscara w kategorii „Najlepszy aktor drugoplanowy”. Nominacje otrzymał za role w filmach: Najlepszy mały burdelik w Teksasie (1982; reż. Colin Higgins) oraz Być albo nie być (1983; reż. Alan Johnson). Weteran II wojny światowej; uhonorowany najwyższymi amerykańskimi odznaczeniami wojskowymi, m.in. Srebrną Gwiazdą i trzykrotnie Purpurowym Sercem. Charles Durning urodził się w niewielkiej miejscowości w stanie Nowy Jork jako dziewiąte z dziesięciorga dzieci irlandzkich imigrantów. W młodości imał się różnych zajęć. Jako 20-latek zaciągnął się do wojska. Brał udział w inwazji w Normandii 6 czerwca 1944. Z jego oddziału przeżył tylko on. Po pobycie w szpitalu wrócił na front, uczestnicząc potem m.in. w bitwie o Ardeny. Był jeszcze kilka razy ranny, znów cudem uniknął śmierci, trafił do niewoli. Za odwagę i rany odniesione w walce Durning został wielokrotnie odznaczony. Po wojnie postanowił zostać aktorem. Karierę zaczynał w teatrach Nowego Jorku. Do filmu trafił dopiero w latach 60. – mimo iż późno debiutował, udało mu się stworzyć blisko 200 aktorskich kreacji w filmach i serialach telewizyjnych. Prawdziwym przełomem okazała się rola skorumpowanego policjanta w słynnym Żądle z 1973. Od tej chwili występował regularnie w kilku produkcjach rocznie. Swoje najsłynniejsze kreacje tworzył w takich filmach jak m.in. Pieskie popołudnie (1975), Tootsie (1982) czy Hudsucker Proxy (1994). Był dwukrotnie nominowany do Oscara, jednak statuetki nigdy nie udało mu się zdobyć. W lipcu 2008 otrzymał swoją gwiazdę na słynnej Hollywoodzkiej Alei Sławy. Durning był dwukrotnie żonaty i miał troje dzieci. Zmarł z przyczyn naturalnych w swoim mieszkaniu na Manhattanie w wigilię Bożego Narodzenia 2012. Niemal do końca życia pozostawał aktywny zawodowo.