James Caan

James Edmund Caan (ur. 26 marca 1940 w Nowym Jorku) – amerykański aktor filmowy, telewizyjny i teatralny, nominowany do nagrody Oscara, Emmy oraz pięciokrotnie do Złotego Globu. Urodził się w nowojorskim Bronksie w Nowym Jorku jako jedno z trojga dzieci Sophie (z domu Falkenstein) i sprzedawcy mięsa Arthura Caana, żydowskich imigrantów z Niemiec. Dorastał wraz z bratem Ronaldem „Ronnie” i siostrą Barbarą (zm. 1981 na białaczkę) w Sunnyside, nowojorskiej dzielnicy Queens. Po ukończeniu szkoły średniej Rhodes Prep w Nowym Jorku, studiował początkowo prawo i historię na Hofstra University. Próbował kariery piłkarskiej na Uniwersytecie Stanowym Michigan, pracował sezonowo jako ratownik na plażach w Kalifornii. W 1960 rozpoczął naukę aktorstwa od nowojorskiej Neighborhood Playhouse School of the Theatre, gdzie jego mentorem był Sanford Meisner. Debiutował na Off-Broadwayu w spektaklu I Roam, a następnie zagrał na Broadwayu w przedstawieniach: Blood, Sweat and Stanley Poole Williama Goldmana i Mandingo, ale zrezygnował po zaledwie czterech występach artystycznych z powodu trudności z gwiazdą – Franchotem Tone. Pierwszym sukcesem był występ w sztuce Korowód (La Ronde, 1961) Arthura Schnitzlera w niewielkim teatrzyku Off-Broadway. Szybko zwrócono na niego uwagę w telewizji, zagrał epizody w paru serialach, m.in. ABC Nagie Miasteczko (Naked City, 1961) z Bruce'em Dernem, CBS Route 66 (1961) z George’em Maharisem i Martinem Sheenem, ABC Alcoa Premiere (1962), ABC Nietykalni (The Untouchables, 1962) z Lee Marvinem oraz NBC Doktor Kildare (Dr. Kildare, 1963) z Richardem Chamberlainem. Na dużym ekranie debiutował u boku Jacka Lemmona i Shirley MacLaine w komedii romantycznej Słodka Irma (Irma la Douce, 1963) jako żołnierz w radiu, choć nazwisko nie pojawiło się jeszcze w czołówce. Zagrał potem sadystycznego chuligana w thrillerze Kobieta w klatce (Lady in a Cage, 1964) z Olivią de Havilland. To określiło na jakiś czas typ oferowanych mu ról. Dopiero Howard Hawks, u którego zagrał drugoplanową postać Mikee’a w dramacie sensacyjnym Czerwona linia 7000 (Red Line 7000, 1965) dostrzegł możliwości młodego aktora i uczynił go sympatycznym żółtodziobem Alanem Bourdillionem Traherne 'Mississippi' w westernie El Dorado (1966) u boku Johna Wayne'a i Roberta Mitchuma. Odtąd jego kariera toczyła się już gładko, w filmach wojennych i awanturniczych, dopóki nie zaskoczył wszystkich całkowicie odmienną rolą infantylnego, opóźnionego w rozwoju umysłowym piłkarza Jimmy’ego Kilgannona, którym zaczyna się opiekować samotna, uciekająca od swego środowiska Natalie Ravenna (Shirley Knight) w dramacie Francisa Forda Coppoli Ludzie deszczu (The Rain People, 1969), a rozpaczliwie smutny romans tych dwojga outsiderów kończy się tragicznie. Rola Briana Piccolo, zawodnika drużyny futbolu amerykańskiego w telewizyjnym biograficznym dramacie sportowym ABC Pieśń Briana (Brian’s Song, 1971) przyniosła mu nominację do nagrody Emmy. Wkrótce Francis Ford Coppola umożliwił mu stworzenie wspaniałej nominowanej do nagrody Oscara i Złotego Globu kreacji Santino Sonny’ego Corleone, gwałtownego, sprężonego wewnętrznie w ostrym kontraście z chłodnym intelektualizmem Ala Pacino w gangsterskiej sadze Ojciec chrzestny (The Godfather, 1972) i sequelu Ojciec chrzestny II (The Godfather Part II, 1974). Partnerował Barbrze Streisand w biograficznym musicalu Zabawna dziewczyna (Funny Lady, 1975). Wielu zwolenników ma też jego kreacja czempiona okrutnej gry pasjonującej społeczeństwa niedalekiej przyszłości w filmie sci-fi Rollerball (1975) i kryminalne obrazy w rodzaju Elita zabójców (The Killer Elite, 1975) Sama Peckinpaha, uczyniły go specjalistą od ról ludzi uciekających od przemocy, o nieokiełznanym temperamencie. Spróbował reżyserii w roku 1980 widowiskowym dramacie Hide in Plain Sight, gdzie jako Thomas Hacklin pewnego dnia odkrywa, że jego żona odeszła i zabrała ze sobą dzieci. Za rolę uwięzionego przez swoją psychopatyczną wielbicielkę pisarza Paula Sheldona w ekranizacji powieści Stephena Kinga Misery (1990) otrzymał nominację do nagrody Saturna. Powrócił na szklany ekran jako Terry 'The Cannon' Gannon, Sr. w serialu ABC Znowu w grze (Back in the Game, 2013–14), a w roku 2015 był w obsadzie trzech filmów: Odrzutki (The Throwaways), dramacie telewizyjnym The Wrong Boyfriend i Minkow. Był czterokrotnie rozwiedziony; z tancerką DeeJay Mathis (1960-1966), z którą ma córkę Tarę, Sheilą Ryan (1976-1977), z którą ma syna Scotta „Scotty’ego” Andrew (ur. 23 sierpnia 1976 w Los Angeles) i Ingrid Hajek (od 9 września 1990 do 1995), z którą ma syna Alexandra Jamesa (ur. 10 kwietnia] 1991). W dniu 7 października 1995 roku ożenił się po raz czwarty z Lindą Stokes. Mają dwóch synów – Jamesa Arthura (ur. 6 listopada 1995) i Jacoba Nicholasa (ur. 24 września 1998). Jednak w 20 listopada 2009 doszło do rozwodu. Spotykał się z Heidi Fleiss.