Melanie Griffith

Melanie Richards Griffith (ur. 9 sierpnia 1957 w Nowym Jorku) – amerykańska aktorka i producentka filmowa. Jest córką aktora i przedsiębiorcy Petera Griffitha oraz aktorki i modelki Tippi Hedren, znanej z filmu Alfreda Hitchcocka Ptaki (1963). Dorastała wraz z siostrą przyrodnią Tracy Griffith i przyrodnim bratem Clayem A. Griffith – dziećmi jej ojca z drugiego małżeństwa z Nanitą Greene. Wychowywała się wśród dzikich zwierząt; w wieku trzynastu lat miała własnego lwa. Po raz pierwszy na wielkim ekranie pojawiła się w westernie Smith! (1969) u boku Glenna Forda i melodramacie Szkoła kochania (The Harrad Experiment, 1973) z matką Tippi Hedren i początkującym, nikomu nieznanym aktorem o nazwisku Don Johnson, z którym jako piętnastolatka rzuciła szkołę, uciekła z domu i wybrała się w podróż bez celu. Uczęszczała do jednej z hollywoodzkich szkół aktorskich i dwa lata później wystąpiła w thrillerze kryminalnym Arthura Penna W mroku nocy (Night Moves, 1975) u boku Gene Hackmana i Jamesa Woodsa. W roku 1975 została wybrana Miss Złotego Globu. Pojawiła się w dreszczowcu Zdradliwa toń (The Drowning Pool, 1975) z Paulem Newmanem, komedii Uśmiech (Smile, 1975) u boku Bruce’a Derna jako jedna z wielu dziewcząt aspirujących do tytułu Miss Ameryki, dramacie izraelskim Ogród (Gan, Ha-, 1977), dramacie sportowym Jeden na jeden (One on One, 1977) z Annette O’Toole jako autostopowiczka i dramacie przygodowym Przejażdżka (Joyride, 1977) u boku Roberta Carradine. Na jej rozpoczynającą się karierę aktorską miało wpływ uzależnienie od alkoholu i narkotyków, rozpad niedojrzałego związku oraz wypadek, jakiemu Melanie Griffith uległa na ulicy – potrącona przez samochód po jednym z przyjęć, znalazła się w szpitalu. Wstąpiła na kurs aktorski Stelli Adler w Nowym Jorku. Zwróciła na siebie uwagę dzięki roli gwiazdy kina porno, Holly w przewrotnym thrillerze Briana De Palmy Świadek mimo woli (Body Double, 1984), za którą odebrała nagrodę związku krytyków i była nominowana do nagrody Złotego Globu. Drugą nominację do tejże nagrody przyniosła jej postać zagadkowej i rozrywkowej Lulu, która przewraca do góry nogami uporządkowane życie młodego "yuppie" (Jeff Daniels), symbolu uporządkowanej i pracowitej Ameryki w czarnej komedii Dzika namiętność (Something Wild, 1986). Za kreację Tess McGill robiącej karierę kosztem swojej niewinności w komedii romantycznej Pracująca dziewczyna (Working Girl, 1988) u boku Harrisona Forda i Sigourney Weaver otrzymała nagrodę Złotego Globu oraz była nominowana do nagrody Oscara oraz Brytyjskiej Akademii Filmowej (BAFTA). W thrillerze Johna Schlesingera Pacific Heights (1990) z Matthew Modinem i Michaelem Keatonem zagrała wyciszoną rolę terroryzowanej przez psychopatycznego lokatora młodej żony. Za postać cynicznej i samolubnej kochanki w czarnej komedii Briana De Palmy Fajerwerki próżności (The Bonfire of the Vanities, 1990) zdobyła nominację do antynagrody Złotej Maliny dla najgorszej aktorki. Nieudane kreacje policjantki w dramacie kryminalnym Obcy wśród nas (A Stranger Among Us, 1992), szpiega podczas II wojny światowej w thrillerze Światło w mroku (Shining Through, 1992) z Michaelem Douglasem oraz zdradzanej, ale kochanej żony policjanta (Nick Nolte) w dramacie kryminalnym Nieugięci (Mulholland Falls, 1996) przyniosły jej dwukrotnie antynagrodę Złotej Maliny. Dobrze przyjęta przez publiczność i krytykę została w kontrowersyjnym melodramacie Lolita (1997) jako matka tytułowej bohaterki Charlotte Haze. Za postać Lucille, która wożąc ze sobą własnoręcznie obciętą głowę męża, podbija Las Vegas i Hollywood w czarnej komedii Antonio Banderasa Wariatka z Alabamy (Crazy in Alabama, 1999) została uhonorowana nagrodą Sant Jordi w Barcelonie. W 2001 roku, podczas Razzie Awards otrzymała nominację do Złotej Maliny w kategorii najgorsza aktorka za film Cecil B. Demented. W 1999 zadebiutowała na scenie Old Vic w Londynie w sztuce Monologi Waginy (The Vagina Monologues) z Cate Blanchett. W 2003 zadebiutowała z powodzeniem na scenie Broadwayu rolą Roxie w musicalu Chicago. 4 lutego 2008 otrzymała honorową nagrodę Telekamery 2008, którą odebrała jej przyjaciółka. Griffith nie mogła osobiście odebrać nagrody Tele Tygodnia ze względu na tragedię rodzinną - śmierć teścia Jose Domingueza, ojca Antonio Banderasa.