Alexandre Dumas father

Alexandre Dumas, ur. jako Dumas Davy de la Pailleterie (ur. 24 lipca 1802, zm. 5 grudnia 1870) – francuski pisarz i dramaturg, autor Hrabiego Monte Christo i Trzech muszkieterów. Jego ojcem był generał Thomas Alexandre Dumas (zm. 1806). Od szesnastego roku życia pracował jako kancelista. W 1829 roku odniósł znaczący sukces dramatem historycznym Henryk III i jego dwór. W następnych latach święcił tryumfy na scenie dzięki takim utworom jak: Antony (1831), Wieża Nesle (1832), Kean (1836) czy Panna z Belle-Isle (1839). Największą sławę przyniosły mu napisane w latach 40. powieści historyczne i przygodowe: Hrabia Monte Christo (1845), cykl o muszkieterach: Trzej muszkieterowie (1844), Dwadzieścia lat później (1845), Wicehrabia de Bragelonne (1848). Dużą popularność zdobyły również: cykl o Walezjuszach: Królowa Margot (1845), Pani de Monsoreau (1846) i Czterdziestu pięciu (1847–1848) oraz cykl Pamiętniki lekarza: Józef Balsamo (1847–1848), Naszyjnik królowej (1849–1850), Anioł Pitou (1851), Hrabina de Charny (1852–1855) I Kawaler de Maison-Rouge (1845–1846). Pozostawił po sobie ponad dwieście utworów. Jego wszystkie powieści miłosne (omnes fabulae amatoriae) zostały umieszczone w index librorum prohibitorum dekretem z 1863 roku. Aleksander Dumas urodził się 24 lipca 1802 roku, w Villers-Cotterêts, w domu przy ulicy Lormelet. Jego ojciec był synem markiza de la Pailleterie i czarnej niewolnicy, Cessette Dumas, urodzonym na San Domingo. W armii rewolucyjnej Francji dosłużył się stopnia generała. W 1792 roku poślubił Marię Ludwikę Labouret, córkę oberżysty z Villers-Cotterêts. W kampanii włoskiej odznaczył się brawurową odwagą. Podczas kampanii egipskiej poróżnił się z głównodowodzącym, Napoleonem Bonaparte. W trakcie samotnego powrotu do Francji został uwięziony w Neapolu. Po dwóch latach ciężko chory powrócił do żony. Z powodu niełaski Napoleona do końca życia rodzina generała żyła w ubóstwie. Ojciec pisarza zmarł w 1806 roku. Wdowa po generale otrzymawszy koncesję na prowadzenie trafiki, otworzyła mały sklepik w Villers-Cotterêts. Mały Dumas nie był skory do nauki, w dzieciństwie nauczył się zaledwie czytania i kaligrafowania, do którego czuł pociąg, ponadto jazdy konnej i fechtunku. Większą część czasu spędzał w otaczających rodzinną miejscowość lasach. W wieku szesnastu lat podjął pracę kancelisty u notariusza, p. Mennessona. Czas wolny spędzał na jeździe konnej i umizgach. W Villers po raz pierwszy się zakochał, w Adeli Dalwin. Pod wpływem przedstawienia Hamleta, odegranego przez wędrowną trupę ze Soissons, założył wraz z przyjacielem Adolfem de Leuven miejscowy teatr, dla którego w latach 1820–1822 napisali kilka sztuk, w tym najbardziej udaną, wodewil z kupletami Major ze Strassburga. Leuven wyjechał potem do Paryża, a Adela wyszła za mąż.