Huppert Isabelle

Isabelle Anne Madeleine Huppert (ur. 16 marca 1953 w Paryżu) − francuska aktorka filmowa, telewizyjna i teatralna zaliczana często do grupy najlepszych światowych aktorów. Nominowana rekordową liczbę razy do ojczystych nagród filmowych, m.in. 16 razy do nagrody Cezara oraz sześć razy do nagrody Lumières. Otrzymała odpowiednio dwie i cztery statuetki[a]. Laureatka nagród Europejskiej Akademii Filmowej, BAFTA, Lola (Deutscher Filmpreis), David di Donatello; licznych nagród na wielu międzynarodowych festiwalach m.in. w Cannes, Berlinie, Wenecji i Moskwie; Oficer Legii Honorowej. Za główną rolę w filmie Elle (2016) została nominowana do Oscara oraz otrzymała Złoty Glob. Posiada bogaty dorobek teatralny. Nominowana rekordową liczbę siedmiu razy do nagrody Molière, w 2017 została uhonorowana honorową wersją tej nagrody. Do wyboru zawodu aktorki zachęcała ją matka, nauczycielka angielskiego. Dzieciństwo spędziła w podparyskim Ville-d’Avray. Studiowała w Konserwatorium w Wersalu, gdzie dostała nagrodę za swoją grę oraz jednocześnie uczyła się języka rosyjskiego w Instytucie INALCO. Jest absolwentką francuskiej narodowej Akademii Teatralnej CNSAD (w szkole wykładał później m.in. Andrzej Seweryn). Znajomość angielskiego, włoskiego i rosyjskiego pozwala jej na występowanie w filmach obcojęzycznych. Początkowo występowała z sukcesami na scenie teatralnej, gdzie zagrała m.in. tytułową rolę w Medei Eurypidesa. W 1971 po raz pierwszy pojawiła się na ekranie telewizyjnym, a rok później w kinach w filmie Faustyna i piękne lato. Międzynarodową rozpoznawalność przyniosła jej rola w melodramacie Koronczarka w reżyserii Claude'a Goretty (1977), za którą otrzymała oprócz swojej drugiej nominacji do Cezara także nagrodę BAFTA dla najbardziej obiecującej aktorki. Szybko stała się cenioną aktorką filmową. Western Wrota niebios Michaela Cimino z 1980, w którym nastąpił jej amerykański debiut, początkowo zebrał złe recenzje i był finansową klapą jednak po latach dokonano jego reewaluacji i został doceniony przez część krytyków. Aktorka zagrała m.in. w filmach Jeana-Luca Godarda i Claude’a Chabrola. U tego drugiego grywała bardzo trudne role, m.in. młodej kobiety, która zamordowała swoich rodziców (Violette Nozière, 1978) czy ostatniej kobiety skazanej we Francji na śmierć za wykonywanie aborcji w Sprawie kobiet (1988). Za ten drugi występ otrzymała m.in. puchar Volpiego dla najlepszej aktorki na 45. MFF w Wenecji. W 1995 wystąpiła w kolejnym filmie w reżyserii Chabrola, szeroko docenionym dramacie kryminalnym Ceremonia. Za rolę tę nagrodzona została swoim drugim pucharem Volpiego dla najlepszej aktorki na 52. MFF w Wenecji oraz pierwszym Cezarem dla najlepszej aktorki. W 2001 zagrała również trudną rolę w dość kontrowersyjnym filmie Michaela Hanekego Pianistka, gdzie wykreowała postać nauczycielki gry na fortepianie, która głęboko skrywa swoje sadomasochistyczne pragnienia seksualne. Za występ ten otrzymała swoją drugą nagrodę dla najlepszej aktorki na 54. MFF w Cannes, spotkał się on także z uznaniem krytyków w Ameryce. Na przeszkodzie rywalizacji o najbardziej znane amerykańskie nagrody filmowe stanęła niefrasobliwość dystrybutora, który nie wysłał odpowiednich dokumentów.