Jerzy Stuhr

Jerzy Oskar Stuhr (ur. 18 kwietnia 1947 w Krakowie) – polski aktor teatralny i filmowy, reżyser, filolog polski i pisarz, profesor sztuk teatralnych. Uznawany za jednego z najwybitniejszych i najpopularniejszych polskich aktorów. Laureat Polskiej Nagrody Filmowej za rolę drugoplanową w filmie Persona non grata (2005) i nagrody specjalnej za osiągnięcia życia (2018). Pochodzi z rodziny od pokoleń związanej z Krakowem. Pierwsi jej przedstawiciele – Anna z Thillów oraz Leopold Stuhrowie – przybyli do miasta z powiatu Mistelbach w Dolnej Austrii w 1879. Pradziadek aktora, Leopold Stuhr, należał do zamożnego mieszczaństwa; osiadłszy w Krakowie, kupił kamienicę w Rynku Podgórskim, a następnie założył restaurację. Dziadkiem aktora był Oskar Stuhr, adwokat i działacz Stronnictwa Narodowego. Matka Jerzego Stuhra, Maria, była księgową w teatrze Banialuka, a ojciec Tadeusz był prokuratorem. Jest jedynakiem. Do ukończenia szkoły średniej (III Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Żeromskiego) mieszkał z rodzicami w Bielsku-Białej. Następnie powrócił do Krakowa, gdzie ukończył polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, a potem Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. W 1994 uzyskał tytuł profesora sztuk teatralnych. Był członkiem Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów. Rozpoczął pracę jako aktor w Starym Teatrze. Na wielkim ekranie debiutował niewielką rolą w filmie Hieronima Przybyła Milion za Laurę (1971). W kolejnych latach pojawił się epizodycznie m.in. w filmach Andrzeja Żuławskiego, Jerzego Gruzy i Antoniego Krauze. W 1976 zagrał swoją pierwszą, główną rolę filmową – Antoniego Gralaka, młodego mężczyzny, który po opuszczeniu zakładu karnego po trzech latach odsiadki próbuje ułożyć sobie nowe życie w realiach Polski lat 70. XX wieku w filmie Krzysztofa Kieślowskiego Spokój (1980). W tym czasie pojawił się w innym filmie reżysera, Bliźnie (1976), w którym wcielił się w asystenta głównego bohatera, dyrektora Stefana Bednarza. W 1978 premierę miały dwa filmy, w których zagrał główną rolę: Wodzirej Feliksa Falka i Seans Sławomira Idziaka, jak też film Andrzeja Wajdy Bez znieczulenia, w którym odegrał drugoplanową postać adwokata Jerzego Porębowicza. W 1979 pojawił się na ekranie w roli Filipa Mosza, głównego bohatera filmu Krzysztofa Kieślowskiego Amator. Równocześnie z działalnością aktorską, w połowie lat 70. zaczął współprowadzić (z Bogusławem Sobczukiem) programy telewizyjne z cyklu Spotkanie z Balladą. W 1980 wyjechał do Włoch, gdzie w kolejnych latach wystawiał spektakle teatralne, nawiązał współpracę ze Szkołą Teatralną w Bolonii i Teatro Stabile w Trieście oraz prowadził kursy aktorskie na Festiwalu Aktorów we Florencji. Szeroką rozpoznawalność w Polsce zapewniła mu rola Maksa Paradysa w filmie Juliusza Machulskiego Seksmisja (1983). Umiejętności komediowe zaprezentował również w kolejnych filmach lat 80., takich jak Kingsajz (1988), Dekalog X (1988) czy Obywatel Piszczyk (1989).