Kim Rossi Stuart

Kim Rossi Stuart (ur. 31 października 1969 w Rzymie) – włoski aktor telewizyjny, filmowy i teatralny, reżyser, scenarzysta i producent filmowy. Urodził się w Rzymie jako jedno z czworga dzieci i jedyny syn Klary Müller, byłej modelki holenderskiego pochodzenia i znanego z włoskich westernów aktora Giacomo Rossi Stuarta (1931-1994). Jego imię zaczerpnięto z powieści Rudyarda Kiplinga Kim. Ma trzy siostry: Ombrettę, Valentinę i Lorettę. Uczył się aktorstwa w Actors Studio w Nowym Jorku. Debiutował na dużym ekranie w wieku pięciu lat w historycznym dramacie kryminalnym Czyny szlachetnego rodu (Fatti di gente per bene, 1974) z Catherine Deneuve, Giancarlo Gianninim i Fernando Reyem. Mając 14 lat opuścił szkołę i rodzinny dom, aby rozpocząć karierę aktorską. Po niewielkiej roli wieśniaka w dramacie kryminalnym Imię róży (Der Name der Rose, 1986) obok Seana Connery i Christiana Slatera, został dostrzeżony jako Anthony Scott w dwuczęściowym filmie sensacyjnym Chłopiec ze złotym kimono (Il ragazzo dal kimono d'oro, 1987 i 1988) z Kenem Watanabe, Tedem Priorem i Janet Ågren oraz sequelu wideo z 1992. W 1987 zagrał w sztuce André Gide’a Filottete na scenie Piccolo Teatro w Mediolanie. Międzynarodowym sukcesem była natomiast rola księcia Romualda we włoskim cyklu filmów fantastycznych Fantaghiro (Fantaghirò, 1991-94). W 1994 występował na scenie jako Edmund w tragedii Williama Shakespeare’a Król Lear. W 1996 zagrał w komedii Érica-Emmanuela Schmitta Gość (Il visitatore, w reż. Antonio Calendy). W latach 1998-1999 grał tytułowego Hamleta (w reż. Antonio Calendy), a w 2000 - Makbeta (w reż. Giancarlo Cobelli'ego). Po występie jako Angelo w komediodramacie Sercowa sprawa (Questione di cuore, 2009) był nominowany do David di Donatello i Nastro d’argento. Zagrał antagonistę w dwóch filmach Michele Placido: Opowieść kryminalna (Romanzo criminale, 2005) i Vallanzasca - Aniołowie zła (Vallanzasca - Gli angeli del male, 2010). Za debiut reżyserski dramatu Długi brzeg (Anche libero va bene, 2006) prezentowany był na 59. Festiwalu Filmowym w Cannes i otrzymał wiele nagród, w tym David di Donatello, Nastro d’argento, Globo d’oro i Ciak d’oro). Był na okładkach „Vanity Fair” (w sierpniu 2010, w sierpniu 2013 i w sierpniu 2016), „Gioia” (w styczniu 2011) i „GQ” (maj-czerwiec 2017).