Dla kinomanów i widzów studiujących historię animacji. Krótko mówiąc, nie dla mnie.

Starożytna, naiwna animacja o przyjaźni i rodzinie jako najważniejszych rzeczach w życiu. To wszystko.

Prosta, bezpretensjonalna animacja familijna z japońsko-chińskim posmakiem. Najciekawsze jest to, że podobała się dzieciom. Co było dla mnie zaskoczeniem. Chociaż czapla to takie sympatycznie żartowała. Ale nie dam jej więcej trójki

No w sumie tak. Żadna z postaci nie jest szczególnie imponująca. Tak, a żarty są trochę odstręczające. Chodzi mi o to, że czapla zaczęła rysować sama hieroglify. No i oczywiście japońskie lampiony. W tle jest sakura i wszyscy noszą kimona, a znaki nie są chińskie. Tylko z powodu antyjapońskich sentymentów przemianowano je na chińskie lampiony.

Daj spokój. Więc jestem amatorem. No i? Treść jest raczej skąpa, nie za dużo, i nie tylko jest mało żartów jako takich, ale jest całkowicie pozbawiona jakiegokolwiek absurdalnego humoru lub surrealizmu obecnego w niektórych wcześniejszych pracach Van Boyrena. Animacja jest zbyt przesłodzona i bardzo tokenistyczna sama w sobie, słodkość jest podchwycona