Nie wiem, podobało mi się. Zrobiłam sobie przerwę od tego całego współczesnego chałturzenia.

To wciąż dobry film. Od tego momentu będzie już tylko gorzej.

To typowy film Freda Astaire'a z lat trzydziestych, co oznacza nowatorskie numery taneczne, ładną główną damę, przyzwoite piosenki i głupią historię, w której niewiele uwagi poświęca się miłości i małżeństwu. I jeśli patrzysz na to w ten sposób, kochasz to lub nienawidzisz, czujesz się głupio. Ponieważ to oglądasz. Przeciętny tanieczny film

Tak, nawet ja jestem fanką Astaire'a i całego tego starego kina i tak ciężko było mi oglądać ten film. To było robione setki razy wcześniej. I wiesz, że ten film jest tak blisko końca ery tańca z laską.

Cóż, tak żeby byłem zachwycony filmem, to nie. Ale numery taneczne to złoty środek Hollywood. To jasne, że tam, gdzie jest Astaire, jest niesamowicie dopracowany styl, krok, urok i wdzięk. I Oscar za najlepszą reżyserię tańca. Nie ma tu zbyt wiele fabuły. Zwykła komedia z uwodzeniem upartej piękności. Ale nie można oprzeć się urokowi Astaire'a. Fajnie się to oglądało.