W 1975 roku w studiu filmowym Kijewnauczfilm powstała piękna, kolorowa i muzyczna animacja Cztery nierozłączne karaluchy i świerszcz w reżyserii Władimira Gonczarowa. Piękna animacja, żywe kolory i subtelne melodie sprawią, że mali widzowie będą chcieli oglądać ten film do samego końca. Historia opowiada o samotnym i smutnym dziadku, który nagle zyskuje niezwykłych przyjaciół.

Na pięknej, kwiatowej łące, w małym domku, żył sobie dziadek. Jego życie było nudne i nieciekawe, a z nudów grał smutne piosenki na akordeonie. Pewnego dnia w jego domu pojawiają się niezwykli przyjaciele: cztery karaluchy i mały świerszcz. Dziadek cieszy się, bo w końcu ma towarzystwo — był samotny, a tu nagle pięciu przyjaciół. Dodatkowo owady okazują się bardzo muzykalne i potrafią grać na filiżankach, samowarze i talerzach, tworząc wesołe i psotne melodie. Ale kiedy oglądasz Cztery nierozłączne karaluchy i świerszcz, zobaczysz, że te małe, wesołe owady mają niewyczerpaną energię i nie przestają grać, nawet gdy dziadek, zmęczony, kładzie się spać, bo na dworze zrobiło się ciemno. Co tylko dziadek nie robi, by pozbyć się muzyków: wyrzuca ich z domu, próbuje zamknąć w klatce, a nawet idzie spać na dach, ale niestety żadne sposoby nie pomagają. Pięciu muzyków wciąż gra tę samą melodię, ale w różnych wariacjach. Zły, niewyspany właściciel domu postanawia podjąć ostateczny krok – podpala dom. Co się stanie dalej? Czy muzykalne owady przeżyją? Czy dziadek pożałuje swojej decyzji? Odpowiedzi na te pytania poznasz, oglądając Cztery nierozłączne karaluchy i świerszcz w dobrej jakości.

Bardzo wesoła animacja opowie małym widzom o przyjaźni, o tym, że często można ją znaleźć w nietypowych miejscach, oraz o tym, że nie warto podejmować pochopnych decyzji, których później można pożałować. Ten film doskonale nadaje się nawet dla najmłodszych, ponieważ prawie nie ma w nim słów, a duże, zrozumiałe dla maluchów rysunki ułatwiają odbiór.