Svetlana Proskurina

Stiepan Iljicz Morozow (ros. Степан Ильич Морозов; ur. 25 grudnia 1893?/ 6 stycznia 1894 w Fiłatowie, zm. 30 września 1950 w Moskwie) – radziecki wojskowy, generał porucznik. Urodził się we wsi Fiłatowo w obwodzie tulskim. W 1914 roku powołany do armii rosyjskiej. Walczył na Froncie Południowo-Zachodnim, był dowódcą drużyny karabinów maszynowych w 2 Finlandzkim Pułku Strzeleckim, w 1916 roku ukończył szkołę chorążych w Irkucku. Po wybuchu Rewolucji Październikowej wstąpił w 1917 roku do Czerwonej Gwardii, a w 1918 roku do Armii Czerwonej. W 1917 roku wstąpił do Rosyjska Partia Komunistyczna (bolszewików). Początkowo szef sztabu oddziałów Armii Czerwonej guberni mohylewskiej, następnie dowódca batalionu 152 pułku strzeleckiego, a następnie członek komitetu rewolucyjnego i komendant miasta Mohylew. Od marca do sierpnia 1919 roku dowódca samodzielnego batalionu WCzK. Następnie szef sztabu brygady 4 Dywizji Strzeleckiej. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej i po rozbiciu wojsk bolszewickich w sierpniu 1920 roku pod Warszawą wraz z dywizją wycofał się na teren Prus Wschodnich, gdzie w październiku został internowany. Po powrocie do Rosji w 1921 roku ukończył Akademię Wojskową Armii Czerwonej. Po jej ukończeniu został zastępcą komendanta 24 Omskiej Szkoły Piechoty. Następnie w latach 1922–1927 pracował w szkołach wojskowych, ukończył w tym czasie specjalny kurs orientalistyki w Akademii Wojskowej im. M. Frunzego. W latach 1927–1932 w dyspozycji sztabu Armii Czerwonej, równocześnie w latach 1928–1932 szef przedstawicielstwa Armii Czerwonej w Mukden przy dyrekcji Kolei Wschodniochińskiej. W 1932 roku został szefem 2 oddziału sztabu Zabajkalskiej Grupy Wojsk Samodzielnej Armii Dalekowschodniej. W latach 1933–1936 zastępca dowódcy dywizji, dowódca pułku w Białoruskim Okręgu Wojskowym i następnie w latach 1936–1938 doradca wojskowy w Chinach. Od 1938 roku wykładowca w Akademii Wojskowej im. Frunzego. W styczniu 1941 roku został dowódcą 104 Dywizji Strzeleckiej, którą dowodził po ataku Niemiec na ZSRR w składzie 14 Armii na Froncie Północnym, broniącym Karelii. W sierpniu 1941 roku został dowódcą 42 Korpusu Strzeleckiego, który bronił podejścia do miast Polarnyj i Murmańsk, następnie w grudniu 1941 roku dowódca Kandałakszańskiej Operacyjnej Grupy Wojsk, broniącej dostępu do płw. Kolskiego oraz połączenia z nim. W kwietniu 1942 roku na bazie tych wojsk powstała 19 Armia, której został dowódcą.