Vsevolod Larionov

Witalij Ołeksijowicz Korotycz (ukr. Віта́лій Олексі́йович Коро́тич, ur. 26 maja 1936 w Kijowie) – ukraiński pisarz i publicysta. Urodził się w rodzinie profesora mikrobiologii Ołeksija i patofizjolog Zoi. Po ukończeniu ze złotym medalem szkoły studiował 1953-1959 w Kijowskim Instytucie Medycznym, po czym został lekarzem i pracownikiem naukowym Kijowskiego Instytutu Kardiologii. Zaczął publikować w 1958. W latach 1965-1969 był sekretarzem Zarządu Związku Pisarzy Ukraińskiej SRR, ze stanowiska został odwołany po odmowie napisania artykułu potępiającego Iwana Dziubę, z którym był zaprzyjaźniony. W latach 1966-1967 był redaktorem naczelnym pisma "Ranok", w 1967 został przyjęty do KPZR, 1978-1986 redagował czasopismo "Wseswit" ("Wszechświat"), 1981-1989 sekretarzem Zarządu Związku Pisarzy ZSRR, jednocześnie 1981-1986 sekretarzem Zarządu Związku Pisarzy Ukrainy, a 1985-1991 redaktorem naczelnym pisma Ogoniok. Był deputowanym do Rady Najwyższej Ukraińskiej SRR 11 kadencji, w maju 1989 został wybrany deputowanym ludowym ZSRR. W latach 1991-1998 był profesorem Uniwersytetu w Bostonie. Uprawia lirykę osobistą i refleksyjną, również o charakterze publicystycznym. Wydał zbiory "Zołoti ruky" (1961), "Wohoń" (1968), "Hołosy" (1981), "Zakonomirnost’" (1983). Napisał powieść z życia ukraińskich emigrantów "Taka łycha pamjat’" (1970) i utwory publicystyczne" O, Kanado!" (1966), "Kubatura jajcia" (1979) i "Berchy okeanu" (1981). Jest również autorem kilku scenariuszy filmowych. Zna języki angielski i polski. Polski wybór jego wierszy ukazał się w 1974 pt. "Lustro". Otrzymał wiele nagród, m.in. Nagrodę Państwową ZSRR (1985) i Nagrodę Państwową Ukraińskiej SRR im. Szewczenki (1981).